monotonia.

Dzisiejszy dzień zaplanowałam sobie zupełnie inaczej. Jednak jak to z losem bywa, nie wyszło. Siędzę teraz sama w domu, obecnie kreatywnie zajmuję się nudą. I cóż... Momentami obezwładnia mnie bezgraniczna chęc zniszczenia, tudzież destrukcji mojej osoby. Ogarnia mnie obrzydliwe zmęczenie, chciałabym zasnąc i przespac wszystkie swoje niepowodzenia i porażki życiowe. Za każdym razem, gdy tak myślę staram się to jakoś ogarnac, zapanowac nad tym. Biorę głęboki oddech i powtarzam sobie raz po raz, że życie musi miec jakiś sens. Paranoja.

Czuję, że zaczynam rozpadac się na drobne kawałeczki, zaczynam zmieniac się z dnia na dzień. Z dnia na dzień popełniam przeokropne błedy, raniąc przy tym najbliższych. Wymiękam. Chciałabym , żeby powróciły do mnie te momenty, błahe momenty, kiedy siedząc i nie wiedząc dlaczego uśmiecham się do kubka herbaty, trzymanej w ręku. Wydaję się taka zwyczajna, a jednak moje myślenie często odbiega od tego co jest wiadome, wręcz cholernie proste. Cholera jasna... W co Ty grasz dziewczyno?

so take a breath and think again, life can make sense.