Sa­mot­ność ogar­nia mnie, prze­nika mnie. Nie pot­ra­fię so­bie z tym po­radzić. Ten cały natłok prob­lemów i uczuć mnie przytłacza. Wbi­ja w ziemię, czuję że nie wstanę, bra­kuje mi siły. Wie­czor­ne smut­ki za­tapiam z sma­ku mych gorzkich łez. Dochodzę do wnios­ku, że nie war­to mówić: Kocham. To nic nie da­je tyl­ko zmienia Twój świat na gor­sze i daje wiele cierpienia .  A ty zos­ta­jesz i tkwisz w tym. Wiesz, że nikt się Tobą nie in­te­resu­je bo­li Cię to. Sta­rasz się być sil­ną na parę złud­nych se­kund. Chcesz skończyć z całym życiem bo zauważasz, że na tym świecie nic nie znaczysz. Wszys­cy mają swo­je życie Ty jes­teś małym ele­men­tem, który tam od­gry­wa po­boczną rolę.
Jest mi ciężko, po­nieważ płaczę w każdą noc i każde­go ran­ka dochodzę do wnios­ku, że jes­tem skończo­na. Naj­gor­sze są wie­czo­ry wte­dy w ciem­ności zda­jesz so­bie sprawę, iż otacza Cię sa­mot­ność. Chcę za­kończyć to wszys­tko.  Zbyt wiele się zdarzyło i jeszcze wiele się wy­darzy...