Ilość myśli rozpierdalających mi łeb, jest wręcz niewyobrażalna.
Nie wiem, czy to ja na siłę doszukuję się problemów, czy one po prostu są, tak bardzo realne.
Nie sądziłam, że tak szybko nadejdzie moment, w którym nie będę radziła sobie z rzeczywistością.
Wiele spraw przerosło mnie już jakiś czas temu, ale dopiero teraz uświadomiłam sobie, że nie wszystko układa się zgodnie z planami i los dopierdala Ci w najmniej oczekiwanym momencie.
Nie rozumiem siebie i mam wrażenie, że gdzieś w środku siedzi obca mi osoba. Jednakże nie mam siły z tym walczyć.


Wiosna zawitała, normalnie byłby to czas zmian, czas porządkowania swojego życia, czas optymizmu, beztroski poniekąd. Jest inaczej, zupełnie. Nie chce mi się ruszyć z miejsca. Mogłabym zamknąć się w czterech ścianach i zgnić tu, ot tak, jak gdyby nigdy nic.


Boję się życia. Boję się ludzi. Nie jest dobrze.

błękitne myśli wołam, a słyszę tylko szare zegara dźwięki.