Kocham Łukasza na tym zdjeciu. Bol brzucha przeszywa mnie od 2 h. Czasem mysle, ze juz tego nie zniose. Bol glowy budzi mnie codziennie o 5:16 i nie pozwala zasnac przez okolo 1,5 h. Jest cieplo, czuje wiosne ale co z tego kiedy nie moge sie tym z nikim cieszyc. Słucham wlasnie koled. Dostalam gesiej skorki. Pewnie dlatego, ze koledy zawsze kojarza sie ze swietami a przeciez zadne juz nigdy nie beda takie jakie bym chciala. Mecze sie, mam wrazenie, ze kazdy dzien odbiera mi troche sily. Nie wiem dlaczego na to pozwalam ale zamiast sie bronic po prostu leze a co 5 sekund pojawia sie nowa łza. Czas sie pozegnac. Nie ma sensu tego dluzej ciagnac. To juz nie daje mi zadnej satysfakji. Mimo wszystko kazde zdjecie przypomina mi o tym 'jak dobrze bylo' . Bylo... A co bedzie dalej? 'dziecko bedzie sobie jezdzic 2000 km w te i spowrotem' zeby tylko moc zobaczyc ludzi ktorych kocha i ktorych mu odebrano. A potem ? Mam zamiar byc szczesliwa i juz nigdy go nie opuszczac, chce byc przy nim kiedy sie uderze zebym mogla sie przytulic, chce zeby mogl powiedziec co jest nie tak w 4 oczy a nie przez skype, chce mowic mu jak bardzo go kocham i ile dla mnie znaczy... minelo 16 miesiecy od tego jak sie poznalismy a ja codzien odkrywam w nim cos pieknego, cud, szczescie. Zostalo mi 59 h... Malo? Duzo? Drogi 'fotoblozku', dziekuje i nie do zobaczenia. To wszystko. A teraz ide na spacer.