Podróży ciąg dalszy.

- Jak zwykle ratuje Cie z opresji stary druhu. - powiedział Orik wyłaniając się z cienia.
Rozwiązał przyjaciela i odciągnął go w cień.
- Jak zwykle pakujesz się w kłopoty - szepnał i zdjął z głowy kaptur.
- To był przypadek, że orkowie mnie złapali. Tak dawno ich nie widziałem, że całkowicie zapomniałem jaki mają dobry słuch.
- Mów ciszej, w okolicy jest ich jeszcze przynajmniej dwóch. 
- Dlaczego orkowie zeszli z gór? Dlaczego w ogóle znaleźli się w Puszczy Cienia? - zapytał nasz Wędrowiec szeptem swego wybawiciela Orika.
Orik był wysokim meżczyzną, silnie zbudowanym. Miał około 25-30 lat, ale na jego twarzy widać było trudności, jakich nie szczędziło mu życie. Prawe oko i policzek zdobiła wielka blizna. Brązowe włosy opadały swobodnie na jego ramiona.
- Tego nie wiem. Sam próbuje się dowiedzieć. Tych pięciu obozowało tu od tygodnia. Wybili oddział paladynów. - wskazał na stos martwych ciał - Chyba szli po Ciebie... - i podał mu list. 
Wędrowieć nie wierzył własnym oczom. Gdy przeczytał list nastepującej treści:

Z rozkau Króla do wszystkich oddziałów w Enthril.

Na terenie Enthril znajduje się poszukiwany przez Króla. Żyje prawdopodobnie w wiosce oddalonej o cztery dni marszu na zachód od Gór Mrocznych. Nazywany jest Wędrowcem, ma około 190 cm wzrostu, czarne włosy do ramion i niebieskie oczy. Wynagrodzić wieśniaków majacych jakiekolwiek informacje. Wędrowca ująć żywcem i sprowadzić do stolicy królewstwa Erdoreth. 

Doradca Króla,Thor.

- To niemożliwe! - wykrzyknął w złości Wędrowiec- To nie może być prawda! Nie należę juz do Czarnej Straży! Król osobiście zwolnił mnie z obowiązku.
- Ciszej Przyjacielu, nie unoś się tak. Może powinniśmy pojść do Dinareth, do Króla i wyjaśnić tą sprawe?
- Czy Ty...? - nasz bohater spojrzał podejrzliwie na Orika - Czy Ty masz z tym coś wspolnego?
- Nie! Skąd ta myśl? Czy już mi nie ufasz? Minął zaledwie rok od naszego ostatniego spotkania. - powiedział -  Na szczęście nie zapomniałeś wszystkiego, czego Cie nauczyłem.
- Musiałem być pewny - szepnał - pamietam, że gdy kłamiesz, drży Ci powieka. Tym razem mówisz szczerze, ale nie zapomnę Ci tej sprawy złota z miasta orków.
- Puśc to w niepamięć, i tak miałeś wiekszy udział w zyskach. Czy zapomniałeś już, że to za to złoto kupiłes dom w tej wiosce? Ale dośc juz rozmów. Trzeba ruszać.

Dokładnie w tym momencie zza drzew wyskoczyli orkowie. Straszliwie rycząc rzucili się na Wędrowca i Orika. Orik wspiał sie szybko na najbliższe drzewo, napiął łuk i ranił jednego orka w łapę. Drugi natomiast rzucił sie w pogoń za naszym bohaterem, który zaczął uciekać w strone polany. Dopadł złotego miecza, ostrze błysneło w świetle ogniska i... Łeb orka potoczyła się po trawie do ciał jego towarzyszy. W tej samej chwili drugi ork biegł wprost na Wędrowca, uniosił juz zakrzywiony miecz gry padł na ziemi, jak rażony piorunem. Zakapturzony meżczyzna wyszedł z lasu, a zakładając łuk na ramie powiedział:
- Około stu metrów na południowy wschód jest kolejna polana, drzewa obrosły ją tak gęsto, że tylko z jednej strony da się na nią wejść. Myślę, że powinniśmy tam przenocowac. 
- Ty znasz ten las lepiej niż ja - powiedział podnosząc płonącą gałąź - ale najpierw pochowamy zmarłych, żeby żadne leśne stworzenie nie dobrało się do tych ciał.

Nad stosem martwych paladynów ułozyli kurhan z kamieni, a truchła orków podpalili.

- Teraz prowadź Oriku - powiedział zapalając pochodnie i gasząc ognisko rozpalone przez orków.

Po chwili doszli do polany. Pośrodku niej rozpalili ognisko. Była pólnoc, a gwiazda Gauden swieciła jasno na niebie.
- Ja pierwszy będe trzymał wartę, tymczasem Ty się wyspij. W twoich oczach jest wiekie zmęczenie. Zbudze Cię za trzy godziny. O poranku ruszymy dalej.
- To już uznałeś mnię za członka swojej wyprawy? - zasmiał sie Orik.
- Tak przyjacielu - rzekł spokojnie Wędrowiec - tu zaczyna się nasza przygoda - i zabrawszy ze sobą pochodnie zniknął za kotarą drzew.