Zwierzenia nastolaków zapraszamy

Siemka kochani , wpadłam się z wami pożegnać , Ola z wami zostaje na pewno będziecie się dobrze dogadywać ;) . I mamy do was prośbę żebyście wysyłali swoje zwierzenia bo coś ostatnio ich nie ma i z tego powodu jest nam bardzo przykro . Oraz pomyślcie nad pomysłem o czym jutro zaczniecie swój tydzień tematyczny . No ja tak szybciutko uciekam już i daję wam zwierzenie pewnej dziewczyny zapraszamy ;) .

W czwartej klasie podstawówki moja mama narzuciła mi przeprowadzenie się z nią z rodzinnego domu do innego mieszkania. nie chciałam tego, więc po jakimś czasie zbuntowałam się i powiedziałam, ze nie zostawię taty oraz brata. no i się zaczęło... mama miała do mnie pretensje o wszystko, aż w końcu jej znajomy wtargnął do naszego domu i chciał uderzyć ojca. wtedy tata zażądał rozwodu. od tamtej pory jest niezwykła katorga z matką. Rodzicie od 4 lat są w trakcie rozwodu w tym czasie wiele się dzieje. W piątej klasie poznałam chłopaka, który przy kłótniach z matką wspierał mnie niesamowicie. W szóstej zaczęliśmy ze sobą być. Wtedy jakoś mamie zaczęło odbijać... Pamiętam pierwszą klasę gimnazjum, jak gdyby to było wczoraj.. Mama zaczęła zachowywać się bardzo dziwnie, zaczęła nastawiać przeciwko nam sąsiadów robiła z siebie ofiarę. strasznie mnie prowokowała. na początku reagowałam i to dosyć ostro, potem zaczęłam palić, ciąć się, nosić glany, słuchać ciężkiej muzyki, zaczęłam się zamykać w sobie..byłam strasznie płaczliwa.. chłopak przez to rzucił mnie..wtedy dopiero mi się świat zawalił. wyobrażacie sobie życie pod jednym dachem z matką która potrafi przyjść do szkoły i przy trzech klasach oskarżyć was oto że ukradłyście jej jakiś sweterek? albo wyobrażacie sobie życie z osobą która wyrzuca wszystkie swoje rzeczy z szafy i idzie po sąsiada by poświadczył przed policją że to córka zrobiła? myślałam że łatwiej pójdzie z napisaniem tego wszystkiego.. ale jeżeli ktoś na prawdę cierpiał, eżeli ktoś na prawdę coś przeżył.. trudno jest mu o tym mówić. moja historia jest bardzo skrócona, bo gdy o tym myślę jest mi bardzo smutno. podsumuje to krótko. ... moja matka leczy się psychiatrycznie, ja chodziłam do psychologa wraz z tatą i bratem, mama założyła nam sprawy o demoralizację a rozwodu jeszcze nie ma. dzięki doświadczeniu jakie zdobyłam, chce pomagać innym i udać się na psychologię. znajomi twierdzą że się nadaję. może i moja historia nie jest przerażająca, ale jest pisana bez emocji, większość incydentów została pominięta ale dużo przeżyłam. dzięki temu umocniłam się i zrozumiałam jak życie potrafi być trudne. taki apel do was.. starajcie się nie załamywać z powodu rzucenia przez chłopaka/dziewczyny, albo przez kłótnię z kimś.. partner nie był was wart, a kontakt zawsze można odbudować po tej kłótni..