Zdjęcie czerwcowe. Komers.

Jako, że przed chwilą ta notka, którą pisałam się usunęła to ta będzie tylko w skrócie.

Generalnie nie ma nic nowego.

Czwartkowa akademia się udała, weekend spędzony w pracy i ze skarbem.

Pomijając dzisiejszą wizytę u dentysty, też było w miarę.

Zimno. Bardzo zimno.

- Która godzina? - Tak, jestem szczęśliwa,

i brak mi tylko dzwoneczka u szyi,

który by brzęczał nad tobą gdy śpisz.

-Więc nie słyszałaś burzy? Murem targnął wiatr,

wieża ziewnęła jak lew, wielką bramą

na skrzypiących zawiasach. - Jak to, zapomniałeś?

Miałam na sobie zwykłą szarą suknię

spinaną na ramieniu. - I natychmiast potem

niebo pękło w stubłysku. -Jakże mogłam wejść,

przecież nie byłeś sam. - Ujrzałem nagle

kolory sprzed istnienia wzroku. - Szkoda,

że nie możesz mi przyżec. -Masz słuszność,

widocznie to był sen. - Dlaczego kłamiesz,

dlaczego mówisz do mnie jej imieniem,

kochasz ją jeszcze? -O tak, chciałbym,

żebyś została ze mną. -Nie mam żalu,

powinnam była domyślić się tego.

-Wciąż myślisz o nim? -Ależ ja nie płaczę.

-I to już wszystko? -Nikogo jak ciebie.

-Przynajmniej jesteś szczera. -Bądź spokojny,

wyjadę z tego miasta. -Bądź spokojna,

odejdę stąd. - Masz takie piękne ręce.

-To stare dzieje, ostrze przeszło

nie naruszając kości. -Nie ma za co,

mój drogi, nie ma za co. - Nie wiem

i nie chcę wiedzieć, która to godzina.

Wisława Szymborska - Na wieży Babel      

Generalnie nie przepadam za wierszami. Ale w tym jakoś tak, zakochałam się.

Być może dlatego, że ukazuje codzienny ważny problem ludzi. ...