193. Śpiew

   W oddali słyszę swój głos. Z lekkiego falsetu przerasta w mocny alt, przechodzi przez mezzosopran i dotyka delikatnie strun. Gdzieś daleko dociera do moich uszu kontralt połączony z tenorem. Skądś go znam, bo tak jak kiedyś porusza moje serce. Pieśń jest piękna i dobrana.
   Mój głos łączy się z nim i tworzymy razem wspaniały duet. Brzmi er hu, a moje oczy widzą znany widok chińskich pastwisk. Po chwili się zmienia obraz wraz z dźwiękiem shakuhachi. Różowa sakura okala pobliskie góry, oddaje ich zimne oblicze.
   A nasz duet nadal płynie. Dotyka gorące chmury, powodując deszcz i wnosi się do depresji. Jestem przenikająco smutna, a osoba obok mnie zamyka się w instrumencie wydającym niebiańskie melodie. Chcę ją dotknąć, lecz wraz z moim przybliżaniem się... ona ucieka.
   Uśmiecham się rozczarowana tym zgubionym wrażeniem nocnego słońca. Zaćmienie pokrywa fragment ziemi - jestem szczęściarzem, że mogłam się właśnie tu pojawić. Indie machają do mnie szybko, pośpieszając mnie do przystani jogi.

   Czy będę mogła żyć ze świadomością, że nikt nie chce usłyszeć mojego głosu? Pojadę do opery i rozciągłą skalą głosową oczaruję kilka osób. Będę sławna tylko w moich obcych myślach.