Mała, ogromna cnota

Był wyjątkowo paskudny i deszczowy wieczór, wszędzie przesycało się chłodne jesienne powietrze. Ulicą szedł dorosły mężczyzna, nie wyglądał na szczęśliwego, na twarzy malowała się mina mocnego smutku i braku nadziei. Czy ktoś zgadnie dlaczego nasz bohater jest smutny? Czy to kolejny człowiek który smuci się, ponieważ nie stać go na kolejną paczkę papierosów? Może powód jego smutku leży w jesiennej chandrze? A może to kolejny człowiek który jest nieszczęśliwy z powodu śmierci Hanki Mostowiak? Nie! Otóż powód jego nieszczęścia jest trochę dziwny i szokujący. Ten człowiek przed chwilą uratował życie dziewczynie, która chciała popełnić samobójstwo, nie ważne w jaki sposób dokładnie chciała uczynić, tu teraz liczy się nasz bohater. Czy skoro właśnie komuś uratował życie nie powinien czuć się dumny z samego siebie? Niestety jego bohaterski czyn nie został doceniony. Dziewczyna która chciała się zabić, natychmiast odwieziono do szpitala, jej rodzice nawet nie wspomnieli o słowie dziękuję dla naszego bohatera, nikt nie  powiedział mu jak bardzo wiele dobrego zrobił ratując życie tej dziewczynie. I czy zwykłe niedocenienie może być tak wielkie że przykryje myśl, że uratowało się kogo od popełnienia samobójstwa?

Może to jednak wydawać się lekko nierealne, można pomyśleć, że po uratowaniu komuś życia człowiek ma jak największe prawo być dumny z samego siebie. Ale tego pytania nie będę poruszać w tej notce. Dziś przeanalizujemy coś, co także sprawia że ludziom odechciewa się szerzenia miłości. A mianowicie: niedocenianie dobra które czynimy innym, przez ludzi. To także wiem z własnego doświadczenia i Wy także pewnie przyznacie mi rację, jestem pewien że także to samo przeżyliście. Czy jeżeli kiedyś poświęciliście się dla drugiego człowieka, a ta osoba nie odparła nawet dziękuję, jeżeli chcieliście zrobić coś dobrego, a zamiast odwdzięczenia się spotkaliście się z oschłością ze strony drugiego człowieka, czy takie zdarzenia nie przybiły Was bardziej i nie sprawiły że już nie chciało Wam się czynić świat lepszym? Tak, jeżeli czujemy się niedocenieni to przecież logiczne, że pragnienie szerzenia miłości w nas zagaśnie. To naturalne przecież, że chcemy czuć się doceniani i usłyszeć dziękuję. Ktoś może mi teraz wygarnąć że sam wcześniej mówiłem że w miłości bezinteresownej nie oczekuje się czegoś w zamian. Tak, ale czy jest coś złego jeżeli za swoje czyny będziemy oczekiwać tylko słowa dziękuję? Jeżeli widzimy że nasze dobre czyny są doceniane, to tym bardziej pragniemy kontynuowania takich czynów w swoim życiu. Jeżeli nie czujemy się doceniani, człowiek będzie stopniowo myślał że dalsze czynienie dobra nie ma sensu i podda się. Każdy z nas chce, żeby za dobro które uczynił dostał w zamian chociaż drobny, ale szczery uśmiech. Dlatego my sami, zawsze powinniśmy okazywać wdzięczność jeżeli ktoś uczyni nam coś dobrego. Chyba nic złego nam się nie stanie, jeżeli każdej osobie, która okaże nam pomoc w zamian powiemy szczere i prawdziwe dziękuję. Czasami wystarczy komuś okazać wdzięczność, a w życiu już zaistnieje więcej radości.

W naturze ludzkiej leży, że jeżeli obdarzymy kogoś miłością, to sami przez wdzięczność chcemy zostać obdarowani miłością. Oficjalnie miłość bezinteresowna nie wymaga wdzięczności, jednakże aby została dopełniona, wdzięczność zawsze może mieć tu swoje miejsce.

Wiecie co jest właśnie jedną z cech doskonałości? Jak wcześniej wspomniałem za miłość bezinteresowną nie wymaga się odwdzięczenia się. My darząc kogoś dobrem, nie oczekujmy nigdy zapłaty. Lecz jeżeli ktoś inny obdarowuje nas miłością, my musimy chodźmy nie wiem co odwdzięczyć się za to. To jest cnota doskonałości: Dawać wiele i nic nie oczekiwać w zamian, a także dawać wiele za to co się dostało od innych. Jeżeli ktoś nam się odwdzięczy za wyrządzone dobro, z pewnością zmotywuje nas do czynienia jeszcze większego dobra, jednak nie wymagajmy tego, aby ktoś nam się odwdzięczył. Nigdy! Zapewniam Was jeżeli nie będziecie oczekiwać od innych wynagrodzenia uczynionego dobra, zyskacie jeszcze większe uznanie i wynagrodzenie zarówno u ludzi, jak i Boga. Trzeba pozostać skromnym i uważać swoje czyny za nic wielkiego. Nigdy nie wywyższać się nad innymi, a każdego uważać za równego sobie. Skromność zawsze zostaje doceniana, w ludziach ta cecha prędzej czy później, zawsze zostanie wyróżniona. Człowiek który nie posiada tej cechy może zostać uniżony przez innych, jednak ktoś kto zachowuje się skromnie, kto sam siebie uniża, może być przez innych jedynie wywyższony i tak zazwyczaj się dzieje. No przyznajcie: czy nie jest irytujący ktoś kto uważa się za ósmy cud świata? Czy łatwo jest darzyć sympatią kogoś kto nieustannie się przechwala, uważa się za lepszego i dba o to aby każdy usłyszał jaki on to jest cudowny? A teraz zapytam Was: co sądzicie o człowieku, który mimo setek swoich wielkich i cudownych czynów, nie uważa się za nikogo specjalnego, sam o sobie nigdy nie powiedział dobrego słowa, jednak zawsze uważa innych za lepszych, nigdy nie wywyższał swojej osoby? Myślę że każdy przyzna że człowiek który cierpi na zamiłowanie do przechwalania się, tak naprawdę nie jest kimś wielkim, natomiast człowiek który pozostaje skromny dostąpi uznania i szacunku u innych. Skromność to cnota. Trudno człowiekowi który nie posiada tej cechy, będzie osiągnąć szczęście.
Kończąc, chyba zauważyliście że ta notka zawiera w sobie dwa tematy. Tyczy doceniania uczynionego nam dobra i skromności. Zrobiłem tak, ponieważ znacznie łatwiej jest się rozpisać na dwa tematy, niż na jeden. Podsumowując: pamiętajcie, aby zawsze dostrzegać i odwdzięczać się za dobro które ktoś nam wyrządził. Bądźmy skromni, ta cecha jest cnotą, zawsze stawiajmy się na równi ze wszystkimi, a zyskamy szacunek w sercach dobrych ludzi i zostaniemy wywyższeni przez Boga.

Ello!