You better run.

<kopie kamyk> listopad, ciemno, jeszcze nie zimno (co mnie martwi bo lato znow bedziemy mieli nijakie) 

lampiony w ksztalcie gwiazdek na drzewach z ktorych, wciaz jeszcze, spadaja deszcze zoltych lisci

duzo za wczesnie, oczywiscie.

Sezon na psucie Ani swiat Bozego Narodzenia uwazam za otwarty, caly ten cyrk ruszyl juz z pelna para, w sklepie tone w czekoladowych mikolajach i jeszcze zupelnie nie potrzebnych adwentowych kalendarzach, na ulichach juz z co drugiego sklepu macha mi chionka czy gwiazda czy inny komercjalny szajs...

Spuszczam glowe i staram sie od tego uciec ale oczywiscie nie uciekne -

swieta mnie dogonia i beda siedziec mi na karku. Do konca grudnia, kiedy obrzydnie mi to tak bardzo, ze poplacze sie kilka dni przed wigilia.

A z drugiej strony...

Ta magia.

Szczescie, cieplo, zapach cynamonu, gozdzikow i pomaranczy, zimno, snieg padajacy w nocy...

Zwykly usmiech.

Codziennie zdaje sobie sprawe jak bardzo brakuje mi Krakowa i jak to od tego miejsca zalezal moj przedswiateczny nastroj.

Zazdroszcze Wam, Przyjaciele.

Blyszczacych sie aniolow na rondach miasta, drzew na plantach pokrytych czapami sniegu, uroku mroznego Rynku i blysku w ulicy Sw.Jana w grudniowy wieczor.

To wszytsko pomagalo mi czynic moje zycie magicznym, przez te kilka sekund czuc sie wyjatkowym, niepowtarzalnym czlowiekiem

Tutaj jestem tylko jedna z wielu, a moze nawet gorzej, moze jedna z masy, nikt mnie nawet nie zauwaza, a ja nie zauwazam magicznych miejsc.

Tu Kolonia rozni sie od Krakowa - tutaj musze takich miejsc szukac.

A tam, one byly gdziekolwiek nie poszlam.

Moze ta rozlaka jest mi potrzeban by jeszcze bardziej dotarlo do mnie jak bardzo zapuscilam korzenie w starym grodzie Kraka.

Zabierz mnie do domu, podaj mi herbate, obdarz mnie usmiechem, wez moja reke. 

Niech wszystko bedzie jak dawniej.

Zaluje, ze poszlam do przodu...