To, co przetrwa.

Patrząc na blasku zachodu

gdzieś na krańcu świata

na małej wyspie

opromienionej blaskiem

wielkiej gwiazdy

myślę o tym, co przetrwa

o ziemi którą pokryje nowa ziemia

o pamięci tych których kochamy

która rozpłynie się w kolejnych pokoleniach

o herosach cywilizacji którzy niesieni przez wieki

w końcu zbledną i znikną gdy zmienią się czasy

o kamieniach starych pałaców w których ucztuje wiatr i woda

a których resztki pożre kiedyś słońce

o dokonaniach, odkryciach i wiedzy

które niesiemy przez epoki

niczym przesypujący się w dłoniach piasek

wpatrując się w ostatnie światła nadchodzącego wieczoru

znajduję odpowiedź w obietnicy poranka

by nie stracić niczego trzeba wszystko porzucić

wyjść poza świat 

na pełne wody wieczności

do serca tego

dla którego i w którym wszystko żyje

gdzie czekają bezpiecznie

każdy każda i każde

gdzie nie trwają dawne cienie

lecz wszelki nasz czyn

wszystko co poznaliśmy i dotknęliśmy

rozkwita soczystą pełnią istnienia

gdzie liczą się wszystkie zapomniane

dobre czyny, uśmiechy i pocałunki

gdzie przelotne spojrzenia

okazują się filarami niebios

gdzie wszystko co było, co jest i co będzie

składają się razem 

na z wysoka wschodzące szczęście.