lost?

Boże, i po co mi to znowu?

Powtarzam sobie w duchu - wytrzymaj, wytrzymaj jeszcze trochę. Za tydzień pojedziesz się wyszaleć,a później już tylko spakować manatki i do widzenia.

Ale to nie pomaga. Nie zawsze przynajmniej. Nie wtedy kiedy powinno. I wtedy znów żale się na fotoblożku, żenada, panienko, żenada.

Dom, a raczej miejsce które nazywałam domem do ukończenia 20 roku życia, wysysa ze mnie życie i to co wypracowałam przez ostatnie miesiące. Źle na mnie działa i już. MIejsce, ludzie, źłe, źle, źle.

Poza tym czuję się już zastąpiona przez kogoś innego w innym miejscu nazywanym przeze mnie domem przez pewien czas, ale to inna historia i nie będe jej tu roztrząsać. Nie ten czas,tak?

Powiem tylko,że pewnie nawet dobrze się stało, w koncu to ja uciekam. I już, skónczyłam temat. (wcale nie, jestem dramaqueen i uwielbiam robić z igły widły kiedy mam obniżony nastrój.)

NIe, nie, nie, nie, nie, nie!

Z innej beczki, kupiłam dziś bilet. Wydałam na niego fortunę. Ale go mam i nie muszę się już martwić.

Lecę 27. Piątek. Prześpię sobotę i wieczorem możemy jeszcze się zabawić w Flamingo? A może The Edge?

Dostałam dzisiaj  oficjalne info, że wracam na stare śmieci. To miłe. Ulżyło mi. Będzie łatwiej.Szkoda że nie w tym samym składzie, ale i tak będzie dobrze.

Shit. Mam jakieś 15 par butów które muszę jakimś cudem przetrasportować do Kanady zamykając się w jednej walizce bo nie stać mnie na drugą. A wspominałam już że przyleciałam z trzema? Jestem okropna.

Podrywają mnie wcale nie przystojne lesby. Nie ma dla mnie nadzei. -.-

Lubię to zdjęcie. Pamiętam ten dzień. Pamiętam też tego kaca, geez.

I pamiętam, że był to najpiękniejszy widok w moim życiu. A także, że chciałam wtedy zatrzymac czas na tej skale nad oceanem.

Nah, nie klei mi się dzisiaj ta notka.

Potrzebuje zatłoczonego klubu i tequili. Na wczoraj.

Cholera, znów wpadłam  we własną pułapkę!