Myślę, że nigdy nic nie zapewni mnie o jego miłości bardziej niż sposób w jaki na mnie patrzy. Żadne słowo, żaden gest, nic nie odda tej miłości tak, jak jego oczy. Patrzy na mnie i drżę, bo choć minęło sześć lat, choć za nami wiele burz, sztormów i huraganów, patrzy tak samo, patrzy tak, że zapiera mi dech. W jego spojrzeniu jest tyle miłości, tyle szczerości, ciepła, oddania. To jedno spojrzenie jest zarezerwowane tylko dla mnie. I patrzy tak na mnie, kiedy budzę się po kolejnej ciężkiej nocy, kiedy wieczorami siedzę nad stosem książek, kiedy piekę ciasto z zakalcem, kiedy po raz kolejny przypalam naleśniki, kiedy śpiewam, choć nie potrafię i kiedy śmieję się z jego żartów, które przecież wcale nie są śmieszne. I chyba jako pierwszy dał mi pewność, dał mi bezpieczeństwo, takie o którym marzy chyba każdy. Takie, że wiem, że nawet jeśli wpadam w szał, krzyczę, rzucam i zarzekam się, że to koniec, on będzie. Przeczeka krzyk, przeczeka łzy, przeczeka moją własną burzę i będzie moim portem, moją przystanią. Nie wierzę, że cokolwiek mogłoby nas dziś zniszczyć, że cokolwiek mogłoby sprawić, że oddalibyśmy wszystko to, co udało nam się zbudować. Już nie chwiejemy się z niepewności, nie walczymy o kolejny dzień jak o oddech, nie szukamy ucieczki. Teraz jesteśmy jednością, jesteśmy szczęściem, miłością, murem. Nic nie cieszy mnie bardziej niż powrót do domu, do stęsknionych warg, do zmęczonych dłoni, do zakochanych oczu, do uśmiechu, przez który oszalałam. I nie chcę już dalekich podróży, nie chcę kariery, nie chcę domu z katalogu. Chcę co roku ubierać razem choinkę, wyjeżdżać nad polskie morze, całować go w deszczu i spać z dłonią schowaną w jego dłoni. Tylko tyle, choć może tak wiele.