- Nie podpuszczam Cię, ale nie wyjrzysz przez okno w kuchni...
- Po co?
- Bo stoję tam na dole.
-Przestań, bo wyjrzę..
- Nie wyjrzysz!
- Nie rób mi tak!

Wyjrzałam, było zimno, zima tego roku była długa, prócz śniegu, było późno, a on stał na dole z telefonem przy uchu i uśmiechał się do mnie, zbiegłam na dół.

Pierwszy raz chyba poczułam się jak w bajce, pierwszy raz poczułam się wyjątkowa, dopiero jego chłodne ręce na moim rozgrzanym ciele uświadomiły mi, że to nie zwykły sen.

Siłą zaciągnęłam go do domu, pamiętam jeszcze wtedy chyba za każdym razem pytałam o smak herbaty, jaką chciałam mu zrobić, postawiłam kubek obok niego, żeby mógł nieco się rozgrzać, złapał mnie wtedy za rękę i posadził sobie na kolanach, odgarnął włosy z szyi i szepnął "Kocham Cię Ola".

Dlaczego o tym piszę? Dlatego, że przypomniałam sobie tę magię, każdego gestu, każdej niespodzianki, każdego pocałunku i każdego słowa, choć minęło już więcej czasu i nie jesteśmy już tak nieprzewidywalni jak na początku, spotkania "z zaskoczenia" już nas tak nie dziwią, słowa nie są już tak skrupulatnie dobierane.

Jednak pocałunki smakują cały czas tak samo, czas nadal strasznie szybko leci, a każde miłe słowo nadal przesiąknięte jest magią i choć czuję, jakbyśmy byli obok siebie długo, nie czuję znudzenia i przyzwyczajenia, czuję jakby był moją codziennością, dalej jest w moich marzeniach i nadal myślę o nim przed snem, jestem przyzwyczajona, że on po prostu jest, ale to dlatego, że nie wyobrażam sobie bez niego żyć.

To chyba prawdziwa miłość prawda?