Coś trochę osobistego

Mam wrażenie, że ta pogoda w jakiś sposób 'wysysa' ze mnie całą pozytywną energię. Jestem straszna, jakaś taka nie do życia. I czuję się strasznie, choć tym razem nie jest to kewstia wagi bo nie patrzę na siebie tak krytycznie i nie winię za to, że przed chwilą się objadłam, bo tak mnie bolał żołądek z głodu że nie dałam rady.. Ale no nie o tym. Czuje się jak zabawka. Mam wrażenie, że samej siebie nie szanuję, bo wszyscy dookoła tylko mną pomiatają. Czuję się zbędna, niepotrzebna.. Co więcej, nie chciana. Myślę, że jakbym wsiadła w pociąg i zniknęła na parę dni, nikt jakoś za szczególnie by się tym nie zainteresował. Nigdy nikogo nie obchodziłam. Wszyscy mieli wyjebana, dziewczynka do pomiatania. Zrób to, przynieś tamto, zajmij się tym, bo przecież nie masz prawa do własnego życia, bo przecież jesteś zwykłą szmatą która nie zasługuje nawet na uczucia. Kakbym potrafiła ze sobą skończyć, już dawno by mnie tu nie było. Nienawidzę samej siebie. Nienawidzę swojego życia. Nienawidzę tego, w jakim stanie się teraz znajduję, tego, że wariuje, że zaczyna mi zależeć na tym na czym nie powinno i przejmuję się sprawami o których już d a w n o  powinnam zapomnieć. Nie wiem, po co to wszystko tu napisałam, i tak nikt tego nie przeczyta, a nawet gdyby nie zrozumie i nie przejmie, bo każda z was doświadczyła w swoim życiu choć raz tego, czego ja nigdy nie miałam, choć raz czuła się kochana i potrzebna,choć raz obudziła si z uśmiechem na ustach.

Nieważne. Idę spać, zaraz, może za jakiś czas.. Życzcie mi żebym już nie otworzyła powiek. Bo nie chcę.

Dobranoc.

Przecież musi być coś dalej. 

Przecież nie można tak codziennie umierać z bólu.