003 - Pierdolenie o szopenie.

Pierdolone choróbsko.

Pierdolona zima.

Pierdolony brak śniegu.

Pierdolony deszcz.

Pierdolony kaszel.

Pierdolony psychol z pokoju obok.

Pierdolone myśli, które nie dają mi spokoju.

Pierdolony smutek, który w sobie kryję.

Pierdolona Polska, którą niedługo opuszczę.

Pierdolone miasto, które mi Go zabiera.

Popierdolone to wszystko. Nie mam totalnie humoru. Chciałabym teraz mieć Cię przy sobie, ot tak, bez słów. Po prostu.

Smutno mi. Bardzo.

Nie wiem jak mam się czuć, czy skakać z radości, czy wyć w niebo głosy w obawie przed całkowitą utratą tych kilku mordeczek, których szczęście jest dla mnie pierwszorzędną sprawą.

Dlaczego to wszystko musi być tak cholernie trudne?

Dlaczego muszę kosztem spokoju ducha i poukładania swojego życia, zostawiać Ci ludzi, których kocham? Dlaczego?

Powie mi ktoś? Najchętniej weszłabym do nich na chatę, wpakowała zawartość szafy do wielkiej walizki, a zaraz potem ich samych, by nie mieli możliwości zrezygnować. Mimo wsparcia tak wielu ludzi, mimo różnego rodzaju komunikowania się, widywania, na początku będzie mi bardzo ciężko. Ale nie zrezygnuję z życia o którym zawsze marzyłam, dla sentymentów.

Będzie dobrze.

Wszystko się poukłada.

Będziemy kłócić się o swoją część kołdry i wstrzykiwać sobie każdego dnia miłość do siebie, wierzę.

Czeka na mnie gorąca herbata i "50 twarzy Greya".

Dobranoc.