19 dni mineło. Niby niewiele a jednak dużo.

Metaforycznie rzecz ujmując wyplułam resztki serca, schowałam wspomnienia na dno umysłu i poświęcam się zupełnie nauce.

Przerywnikiem jest wyjście na piwo bądź na urodziny.

Wszystko biegnie z olbrzymią prędkością.

Nie mam czasu na myślenie co było.

Zdobywam z każdym tchnieniem kolejną sekunde i się nią cieszę.

Więcej usmiechu, wiecej smiechu, wiecej muzyki w mej duszy.

Nowi ludzie, nowe wyzwania, kolejne błędy przede mną.

A wszystko to da mi uśmiech.

Każda minuta życia, które mineło jest poparta moim usmiechem bo dzięki temu moglam nauczyc sie tego co umiem.

Cofnąć czas i przezyc wszystko na nowo z ta wiedza co mam to kuszaca wizja, jednakze czy osmielilabym tak zrobic i nie zalowac czasu ktory minal ?

Optymistkom moze nie zostane, ale wszystkiemu co złe dam usmiech ;)