Stacja

 Gdy dotarłam na upragnioną stację,
zostałam siłą wrzucona do pociągu,

który prowadził wprost na
stację Smutek.

Tam chyba pozostanę do końca,
muszę jednak się za stamtąd wyrwać,

by byc szcześliwym i dotrzeć na
stację Szczeście.

Póki co, żyję tam, gdzie wszystko
jest czarno białe,
gdzie życie wydaje się niczym
w stosunku do natury.

Czy jeszcze kiedyś stąd wyjadę?
Niestety nie znam, odpowiedzi,
boję się,że do końca pozostanę
nieszczęśliwa.

Ale czy rzeczywiście?

------------------------------------------------------

Po wczorajszym wieczorze czuję się o wiele lepiej niż w poprzednie dni... Kurs asertywności zaliczony na szóstkę - taką mam nadzieję. W życiu trzeba nauczyć się konretnie mówić co się czuje i myśli. Czasem...

"wiesz, ile razy miałam ochotę wyłączyć kompa tylko dlatego, że pisałeś do mnie wiadomosc, po wiadomości?"

To takie dziwne... Jeszcze nie zaczęłam roku szkolnego, a już narobiłam sobie wrogów. Ale cóż ja poradzę, że nie widzę w nim nic a nic? Każda kolejna wiadomość przysparza mi migrenę. Nieustannie szuka w każdym swego przyjaciela, ba! Nawet dziewczyny. Kogo nie zirytowałoby:

- cześć :)  [ja nie odpisuję ]

- ej???

- co robisz?

- żyjesz?

- ej, pisz ze mną!

- Catherinne!

- ? :)

Jak można pisać z takim nastawieniem do każdej osoby? Potem się dziwi, że ludzie odpisują mu: "spierdalaj!"