In my mind. 

Ludzie wprost kochają mnie negatywnie zaskakiwać. Czerpią chyba z tego jakąś, bliżej nieokreślona, przyjemnność.

Od trzech tygodni jestem rozpieprzona od środka i jak już myślałam, że zaczynam się powoli składac i sklejać to znowu się posypałam. 

Bawi mnie jak ktoś pojawia się w czyimś życiu , robi w nim jeden, wielki burdel , a później nie umie po sobie posprzątać , więc zabiera swoje zabawki i znika. Przecież tak jest najłatwiej.

Z jednej strony szkoda czasu i nerwów na takich ludzi, z drugiej jednak, jak człowiek daje z siebie naprawdę dużo przez kilka miesięcy , wkłada w jakąś relację wszystkie swoje uczucia i staje na głowie, żeby wszystko jakoś pogodzić, poukładać a w zamian później jest traktowany jak śmieć, to ciężko, żeby podchodził do sprawy bez emocji. Żeby nie czuł bólu i żalu. 

Dochodzę do wniosku, że jestem za miła i za deliktana w stosunku do ludzi, których spotykam na swojej drodze. Szczególnie dla takich, którzy (jak czas pokazuje) zupełnie na to nie zasługują. 

 Dzisiaj nawet pokaźna warstwa śniegu za oknem nie jest w stanie wyciszyć moich emocji.  Mimo to wlepiam w niego wzrok, a myślami jestem w zupełnie innym miejscu. Kawałek lata, jesień i fragment zimy napisały historię, której skutki teraz boleśnie odczuwam. Zostałam wręcz wgnieciona w podłogę, ale kto jak kto - ja się podniosę. Od jakiegoś czasu chodziłam ze schowanymi pazurami, ale chyba czas je znowu pokazać. 

Pozostaje mi tylko pozdrowić paru zapatrzonych w siebie egoistów. Środkowym palcem :)

Better run for cover if your name is on my checklist