spokój

Czemu to zdjęcie wywołało we mnie spokój?

W nieskromne ręce uniesienia jesteśmy oddani...

Ja jestem tym mrokiem, który chwyta twoje cieniste dłonie i albo spłoniesz, albo cię pochłonę. Zapragnę każdej najskrytszej szczerości i każdą ukoję. Wewnątrz tych flaków piekielnych i w oczach twoich rozżarzonych, jesteśmy podobni.

I las w okół nas ciemnieje, gdy spowijasz go swoim cieniem.

I noc przychodzi czarniejsza niż przed eonami.

Diamentami gwiazd rozbłyskana, jak pot na skórze twego ciała.

Okrucieństwo mojej jaźni sprzedało większość zachamowań na poczet nieludzkiej satysfakcji, demonicznego ucieleśniena skromnych perwersji i zachcianek. I co? Znalazł się? Czy ta niezaprzeczalnie nieokiełznana i ciemna materia umysłu jednego człowieka skąpie mnie falą swojego istnienia, ciężką, delikatną i gęstą jak smoła?