Po spotkaniu z znajomymi odprowadza mnie do domu. Stoję na pierwszym schodku, On ciut niżej. Rozmawiamy, śmiejemy się, co rusz targam Jego włosy, bo przecież nie wziął z domu czapki. Zamyka mnie w swoich silnych ramionach, podnosi jakby sprawdzał ile przytyłam przez Święta. Uśmiech nie schodzi mi z twarzy, w Jego oczach tańczą iskierki szczęścia, mówi te słowa, które wywołują we mnie fale przyjemnego ciepła i ten dreszczyk oczekiwania, emocji. Kiedy w końcu puszcza mnie do domu, chwytam za klamkę, odwracam się i widzę, że On wciąż stoi, a ja przesyłam Mu ostatniego na dziś całusa.

"Tęsknię do Ciebie przez stół, przy którym siedzimy, tęsknię z fotela na fotel obok, w teatrze czy w kinie (...) na szerokość kołdry, która okrywa nas oboje, też potrafię tęsknić do Ciebie - przez drzwi łazienki, w której się kąpiesz, i przez schody, po których idziesz do mnie, i przez naskórek mój, szczelnie przywarty do Twego."
A. Osiecka

Dziś będzie, choć na kilka godzin.

Radosnych chwil nie tylko w te Święta! :)