100 dni do zagłady...

I po wszystkim. W takich momentach czas płynie zbyt szybko...

Udane!

Teraz jeszcze bardziej wiem, że Was kocham, że kocham...

(och, brzmię jak słodka, infantylna trzynastolatka -.-) 

~~~

Jestem już pewna, że chcę to skończyć.

Niepotrzebne, niepodtrzymujące...

Piszę pakt z samą sobą, tym razem ostateczny!

Oczekiwania, niekonwekwencja, obłuda, bałagan... 

Dość! Nie będę żywić tego, co mnie samą okrada z sił...

~~~

Wciąż bardzo się boję.  

I nie wiem, wiesz? Wciąż nie wiem...

Chociaż wiem- wiem tylko czego chcę i za czym tęsknię.

Za dużo zbyt znaczących dźwięków, słów, momentów i miejsc.

To jest masochizm, taak, to masochizm!

Uratujesz od wariactwa? Uratuj tak, jak to zawsze robisz... 

Przyjdź!

  piękno! 

Proszę, porusz, zmień, potrząśnij,

bo bezsilność planuje zagładę...