wrzosowo.

Tak bardzo się boję...

Że w rzeczywistości coś istnieje i żyje,

Jednak jest tak ciche, nieśmiałe, niewyraźne,

Niewypowiedziane, zasłonięte i ukryte

Między słowami

Że nie zauważę, pominę, przejdę obok

I nie zderzę się z tym, co tak chciane, czy nawet konieczne.

Że pożegnam hippisowski sen...

Pomocy!

Po-trze-bu-je praw-dy!

Okrutnej i trudnej, jakakolwiek by nie była,

Jednak bardziej znośnej od wciąż gasnącej lub rozbłyskającej

Panny Nadziei,

Która nie daje spokoju i pazurami wczepiła się w serce. 

Panny Nadziei, która napastuje, męczy, drąży, przypomina

Trzyma w napięciu, niepokoju, oczekiwaniu,

Wysysa siły niepewnością... 

Wszechobecne i absolutne 'nie wiem' siłuje się z prześwitami światła... 

Czy ty też tak bardzo boisz się,

Że jednak coś istnieje i żyje,

Ale ukryte jest mocno, zbyt mocno

Między słowami?...

Człowiek się stęsknił.