zakaz/61

Alex spojrzał na mnie z rozbawieniem i wepchnął do kuchni.

-Siadaj i jedz.

-Ale autobus...-nie zdążyłam dalej nic powiedzieć, bo mi przerwał mówiąc:

-Podwiozę Cię, bo i tak mam po drodze.

-Jak po drodze?

-Dziś wracam do siebie jakbyś zapomniała-i w tym momencie zrobiło mi się tak smutno, w pewnym momencie nawet zachciało mi się płakać, ale przecież nie mogłam, bo co bym wtedy miała za wymówkę?

-Nie zapomniałam-westchnęłam.

-Ej co jest?-spytał przyglądając się mi

-No a kto teraz będzie robił mi śniadania-uśmiechnęłam się lekko, choć moje serce pękało w tamtym momencie na milion kawałków.

-Mnie nie oszukasz mała-powiedział siadając bliżej mnie-mów co jest grane.

-No nic.

-Bez takich mi tu, gadaj i to już.

-A co mam Ci powiedzieć?

-Czemu jesteś taka smutna?

-Szczerze?

-Tak.-wzięłam głęboki oddech i zaczęłam:

-Bo widzisz ja się już przyzwyczaiłam do Ciebie tu i tak smutno będzie jak nie będę miała z kim teraz oglądać filmów, kłócić się o byle co i podjadać z talerza to co najlepsze-mówiłam patrząc przed siebie, po chwili ciszy Alex złapał mnie za dłoń i ją ścisnął mocniej dając tym samym mi znak, abym spojrzała na niego.

-Annabel, zawsze możesz na mnie liczyć i jeszcze przez trzy miesiące się mnie tak łatwo nie pozbędziesz-uśmiechnął się jak zawsze słodko.

-Właśnie przez trzy miesiące i później już koniec

-Czemu?

-Bo przecież kończy się wtedy Twoja kuratela nade mną.

-To, że nie będę Twoim kuratorem nie oznacza, że nie będziemy się widywać gdzieś na mieście i w ogóle-gdy to powiedział chciało mi się tak strasznie ryczeć, że szok, ale podniosłam się z krzesła i rzekłam:

-Chodź, bo się spóźnię na lekcję.

-Jasne, już się zbieram-powiedział, a ja odstwiłam naczynia po śniadaniu do zlewu i ruszyłąm w kierunku samochodu, jechaliśmy w zupełnej ciszy.

-To jesteśmy-wyrwał mnie z zamyślenia głos Alexa.

-Ok, dzięki-uśmiechnęłam się.

-Nie ma za co. A tu masz klucze od domu-wyciągnął rękę w moją stronę a ja spojrzałam smutno i niechętnie wzięłam klucze.

-To pa.

-Annabel

-Tak?

-Uśmiechnij się.

-Jasne-powiedziałam lekko się uśmiechając.

-Nie smuć się mała. Jeszcze będziesz miała mnie dość-zaśmiał się. A ja blado się uśmiechając ruszyłam w stronę wejścia do szkoły, gdy tylko przekroczyłam próg szkoły zjawili się koło mnie przyjaciele i zaczeli wypytywać mnie czemu jestem taka smutna i w ogóle. Opowiedziałam im wszystko i słuchałam tego jak mnie pocieszają do momentu dzwonka na lekcje. Lekcje mi się dłużyły niemiłosiernie, ale gdy tylko zabrzmiał ostatni dzwonek ruszyłam biegiem w stronę wyjścia. Po drodze do domu zrobiłam zakupy i postanowiłam coś ugotować na przyjazd mamy. Gdy tylko skończyłam usłyszałam dzwonek do drzwi.

-Mogę?-spytał Alex

-Jasne-uśmiechnęłam się.

-A co tu tak ładnie pachnie?

-Kolacja, zaraz mama będzie.

-To nawet gotować umiesz-zaśmiał się

-A żebyś wiedział, o chyba jest i mama-powiedziałam słysząc otwierające się drzwi. Mama weszła i stawiając walizki uściskała mnie i Alexa.

-Oj dzieci nawet nie wiecie jaka męcząca ta podróż.

-To teraz mamuś odpoczniesz-powiedziałam idąc w stronę kuchni, aby przynieść kolację i dodatkowe nakrycie dla Alexa. Słyszałam jak o czymś rozmawiali, ale gdy weszłam spojrzeli na mnie i oblizali usta ze śmiechem.

-Nie otrujemy się?-spytała mama ze smiechem.

-Jak coś to ja pierwsza padnę-zaśmiałam się nakładając każdemu lazanię. Po kolacji mama pożegnała się z nami i poszła spać, a Alex postanowił mi pomóc posprzątać. Później obejrzeliśmy sobie jeszcze film i po 23 Alex zaczął się zbierać.

-To miłych snów Annabel-rzekł zakładając kurtkę.

-Dzięki i wzajemnie-uśmiechnęłam się, a on podszedł do mnie bliżej.

CDN