Dawno temu...

Nie wiem dlaczego wróciłam. Nie wiem dlaczego coś mnie tknęło i moje zastanie potrzebowało rozprostowania. Szukałam pocieszenia. Szczęścia. Radości. Śmiechu. Inspiracji!

Znalazłam głupoty i wieczne narzekanie na francuski, na szkołę. Nigdy bym nie pomyślała,  że za tym zatęsknię;)

Zaczęłam myśleć o tym co było i brać na jeszcze większy dystans niż dotychczas. Mój cynizm osiągnął szczyty, więc po prostu zaczęłam olewać ludzi, którzy już dawno temu zapomnieli, że istnieję. Tak jest może nie łatwiej, ale bardziej satysfakcjonująco:)

A jeśli mi nic już nie zostanie to po prostu będę cieszyć się z tego, co będę mieć:)

Mimo wszystko bywało gorzej. Będzie lepiej. Wyklejam album z dzieciństwem, ale zatrzymałam się w chmurach i/lub nad Jeziorem. Tym starym, dobrym.

"W dziwnej symbiozie z naturą czuję się szczęśliwy!..." :)

Dawno, dawno temu była sobie mała dziewczynka. Dziewczynka miała Dużego Smoka, którego bardzo kochała. Od zawsze pragnęła zobaczyć to, co Duży Smok widział z góry, kiedy latał wśród chmur. Zachwycało ją jasne Słońce, które ogrzewało otaczający ją świat.Duży Smok nigdy o tym nie opowiadał. Po długich namowach Dziewczynki w końcu zgodził się. Dziewczynka wsiadła na ciemnoczerwone skrzydła Smoka i odlecieli razem. Dziewczynka była zachwycona chmurami, wszechogarniającą niebieskością, podmuchami wiatru, ciepłem. Nagle poraził ją blask Słońca i zdezorientowana Dziewczynka spadła.