W każdym zakątku ciała gnieździ się serce i ciąży jak diabli, spowalnia kroki, spłyca oddech, odbiera apetyt, wszystkie wnętrzności, zamiast pełnić swoje pierwotne funkcje, pulsują krew, krew tęskni, zamiast tętnić; do diabła z takim sercem.

Właściwie nie wiem co chcę napisać. Że jest mi źle, dobrze, że sobie poradzę ale dopiero jutro? Jakby Jutro rzeczywiście miało być inne, ale przecież może być, dlaczego nie potrafię w to uwierzyć? Trochę się pogubiłam, zabłądziłam, zaplątałam. Trochę nie rozumiem. Staram się ignorować wewnętrzny głos. Coś we mnie krzyczy, prosi i błaga żebym przestała. To znowu silniejsze ode mnie. Smutno mi więc jem, cieszę się więc jem, płaczę jem, zawsze jem. Tyję, rosnę, ale już dosyć, koniec! Jestem taka beznadziejna. Daję sobie kolejną szansę, bo wiem, że tak muszę, bo zawsze mam nadzieję, o ja naiwna! Ale tym razem będzie dobrze, prawda? Bo mam cel, bo określiłam dokładny czas realizacji mojego zadania, bo wiem czego chcę! Tak, 20 września będę lepsza.

 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30