życie to piękna katastrofa 

Cześć, jestem Sandra. Wzruszam się słysząc piosenkę London Calling zespołu The Clash, czytając Joyland Stephena Kinga, przeglądając oferty biur podróży. Uśmiecham się, gdy widzę zapierające dech w piersiach zachody słońca, pełnię księżyca, gdy rozmawiam z ludźmi o kompletnych błahostkach, gdy widzę uśmiech Szkota 2.0 siedzącego gdzieś obok (który de facto ostatnio uśmiecha się coraz częściej), gdy na próbie udaję Pascala. Dążę do celu, spełniam marzenia, biorę udział w cudownym projekcie, poznaję cudownych ludzi, próbuję nie zwariować na próbach, powoli staję się fotoreporterem. Powoli zapominam, albo inaczej... staram się zapomnieć i wychodzi mi lepiej niż sądziłam. Ludzie, pasje, cele, wszystko pomaga mi wrócić do żywych. Do naprawdę żywych. I boję się tylko jednego... że kiedyś, omyłkowo wysiądę na Orłowie i wejdę nie w tę uliczkę, w którą miałam wejść. Taka jestem, taka na razie będę i taka się z Wami żegnam.

To już koniec, to już koniec, zamykam się.

Czas na prawdziwą fotografię a nie na te bzdety dodawane pobieżnie tutaj.

Przepraszam, ale... wolę tam. Żegnajcie.

Głupcze, przecież i tak nikt nie będzie tęsknił. Nie będzie tęsknił Nikt, z pewnością.

Ach Ty, zapowietrzona.