West Indian Girl- What Are You Afraid Of

Hmm, wow. Wciąż wpadam tu co jakiś czas, choćby po to, żeby przypomnieć sobie tytuły piosenek, które miały na mnie duży wpływ. Albo sprawdzić czy ten portal jeszcze istnieje. Mam nadzieję, że nigdy go nie usuną, bo trzymam tu spory kawałek mojego życia. Ale już nie piszę. Nie zastanawiałam nigdy dlaczego. Po prostu przestałam. Nie twierdzę, że kiedykolwiek mi to [pisanie] specjalnie wychodziło, ale była to jakaś tradycja...i w pewnym sensie terapia. Ok. Jestem ostatnio w nieco nostalgicznym nastroju, stąd to wszystko. Postaram się pociągnąć to dalej i oprzeć pokusie naciśnięcia 'delete' i 'wstecz'. 

Wrzesień jest dla mnie takim specyficznym miesiącem, może dlatego, że się w nim urodziłam. To czas, kiedy wchodzę w coś nowego, ale jeszcze kurczowo trzymam się tego co było. Migawki z przeszłości zawsze wydają mi się wtedy dużo bardziej beztroskie i kolorowe niż to, co mnie czeka. Co, nawiasem mówiąc, jest kompletnie popieprzone, bo skąd mam wiedzieć co się stanie w przyszłości. Antoni Słonimski pisał kiedyś, o tym jak wzywa go jego własny głos sprzed wielu lat. Z miejsca pokochałam ten wiersz i chciałam nad nim pracować. To był chyba jedyny wiersz, który wzbudził we mnie tak silne emocje. Nienajlepiej to świadczy o moim "aktorstwie", ale o tym innym razem.  

Czego się boję? Chyba potrafię odpowiedzieć sobie na to pytanie. Boję się tego, czego boi się większość ludzi w moim wieku. 

Boję się, że nie podejmę właściwych decyzji. Wróć. Boję się, że nie podejmę decyzji, dzięki którym mogłabym być w przyszłości szczęśliwa. I że zawiodę siebie, próbując za wszelką cenę nie zawieść innych. Albo, że nigdy nie będę z siebie naprawdę dumna, a przecież byłoby miło raz na jakiś czas się tak czuć.

Wszystko to zbija się w jeden wielki galimatias, z którym muszę, chociaż częściowo, rozprawić się w tym roku. Tak, cholera, dla mnie nowy rok zaczyna się od Września. A głos z przeszłości? Jakkolwiek słodko i melodyjnie by nie brzmiał... Po prostu musi się w końcu zamknąć.