The Police- Don't Stand So Close To Me

Cholera, z jakiegoś powodu lubię tego słuchać po nocach.

Hm, tak bardzo wyśmiewałam dziewczyny zbyt uległe wobec swoich facetów, że w końcu mnie pokarało. W jednej ze scen, nad którymi będziemy pracować aż do egzaminów końcowych, gram Stellę z "Tramwaju zwanego pożądaniem". Taaak, niee..chyba byłam kiedyś zakochana. Zastanawiam się czy nie powinnam teraz porozmawiać z takimi dziewczynami, żeby bardziej wczuć się w moją, i tak niezbyt rozwiniętą, postać. Chyba jednak sobie daruję. Nikogo nie zabiłam, żebym musiała słuchać kolejnych bredni. Za to postanowiłam przypomnieć sobie film. Myślałam, że może tym razem będzie inaczej, ale nie mogę. Muszę się naprawdę skupić, żeby w ogóle zauważyć Stellę na ekranie. Widzę tylko genialną Vivien Leigh w roli Blanche. Zawsze tak było. 

Poza tym, cieszę się wolnym weekendem, dopóki jeszcze mogę. Kwiecień zapowiada się koszmarnie. Czuję się zmęczona na samą myśl. Bo przecież ja tak uwielbiam te momenty, kiedy przyjeżdżam do stajni. Nie myślę wtedy o niczym innym. Tak naprawdę dopiero tam, czuję, że oddycham świeżym powietrzem. To głupie, ale właśnie tak jest. Potrzebuję takich wypadów, żeby móc normalnie funkcjonować. Przez najbliższy miesiąc prawie ich nie będzie. Auć. Nie chcę teraz o tym myśleć. Mam straszny bałagan w głowie.

"Everything worth anything is both terrifying and beautiful, like the first time you do something you know is wrong, you know it's wrong and yet, you do it anyway."