MORDA ZAKAZANA

Czasem przychodzi refleksja...

Masochistyczna, w pieśniach opiewana, na grzbietach kozłów stojąca PRAWDA. Wykaligrafowana na moim czole, jak słowo "jebać sąd" na czole pewnego recydywisty. Pogrubiona, kursywą i podkreślona. Zduplikowana. Z interlinią. 

Powinna być piękna, prawda? Być gibka jak ciało osiemnastolatki, z naturalnym blond włosem, perlistym śmiechem, inteligentnym dowcipem i zamiłowaniem do podawania mężczyźnie piwa.

Prawda jest bolesna,wygląda jak stara torba i dotarła do mnie jak gwałtowny przypływ.

Nie umiem i nie chcę więcej kreować rzeczywistości tak, aby Ci się przypodobać.

Wiem, że każdy mój wysiłek spezł na niczym. Świadomość Twojego szcześcia jednocześnie mnie zachwyca i jednocześnie pokazuje mi, jak...

...jak chciałbym być kimś innym. Być może kimś, kogo kochasz.

Dla twojej miłości zrobiłabym wszystko. 

Czuję, że to wszystko jest jakimś koszmarem, z którego wiecznie chcę się wyplątać, po czym wpadam w inne sieci, które szarpię jak zgłodniały rekin. Wpierdalam się w każde sidła, zamiast stać spokojnie i czekać na słodkie zapomnienie. Powinnam być bardziej rozważna? Chcę próbować żyć z myślą, że nie mam już na co liczyć i że raz zakopane zwłoki w ogórdku nie ożyją i nie zamienią się w ukochanego burka. Ciągle jednak czekam.

Przecież to logiczne! Po co przeprosiny? Po co rozmowy?

Przecież mnie nie kochasz. Jakie prawdziwe.

Prawda mnie dopadła.

I odbiera mi zdrowy rozsądek...

Jedyne, co mnie pociesza to nadzieja, że sny czasami się sprawdzają.