Nowe jutro.

Po rozstaniu człowiek ma ochotę wydrzeć sobie serce i dać na pożarcie psom. Poświęciłam trzy lata życia na toksyczny związek, a jedyne co usłyszałam to masa obelg i gróźb. Oddałam wszystko dla "jedynej" miłości mego życia, która okazała się skurwielem. Typowa proza życia. Każdy inaczej przeżywa rozstania, ale w porę się otrząsnęłam. To czas, aby wszystko odzyskać, to co utraciłam, dawnych przyjaciół, dawne ambicje, plany, które zmarnowałam. Trudno zapomnieć, ale jeszcze ciężej będzie mi się z tym męczyć, nie mam ochoty też wypełniać tej pustki kimś innym, chce zająć to wszystko czymś ambitnym. Nie jestem pewna czym, nawet nie wiem dokąd zmierzam w danym momencie, jednak posiadam nadzieję, a to w moim przypadku cud.