14.06.18r.

Dzisiaj obudziłam się z myślą, że po raz pierwszy, od kiedy sięgnęłam po dwóch latach do photobloga, zrobię naprawdę lekki, pełen miłych emocji wpis, jednak minęło zaledwie kilka godzin, a ja już wiem, że tak nie będzie. Tak naprawdę jestem pewna, że jeszcze przez długi czas nie będę pisać o niczym miłym. To miejsce jest jedyną możliwością żeby wyrazić swoje emocje nie bojąc się tego, jak czytający to ludzie, będą odbierać moje słowa.

Denerwuje mnie to udawanie, że nic mnie nie rusza, że nie jestem rozbita w środku, że nie boli mnie to, co się stało.

Uciekam od tego w każdy możliwy sposób, popełniając kolejne, ogromne błędy. Nie chcę żeby widział jak bardzo mnie to ruszyło, chociaż nie zawsze mi się to udaje i ostatnia nasza wspólna sytuacja była tego przykładem. Nie zawsze potrafię się opanować. Wystarczy jedno spojrzenie, jedno słowo, a przestaję kontrolować swoje emocje i zachowanie.

Nigdy nie sądziłam, że tak mnie trafi. Ba, nawet byłam pewna, że jak dam szansę komuś innemu, lepszemu, to od razu mi przejdzie, ale tak się jednak nie stało.

Mam szansę na rewelacyjnego faceta, takiego, jakiego szukałam, by w końcu zacząć budować swoje życie tak jak chciałam, a ja tęsknie i rozpaczam po kimś, kto zawsze będzie dwa kroki za mną.

Dzisiaj mijamy się na ulicy jak nieznajomi, patrząc sobie w oczy, udając, że nigdy nic nie miało miejsca.

Próbuję otworzyć kolejny rozdział w moim życiu, jednak to nie będzie łatwe, jeśli definitywnie nie zakończę poprzedniego, a wiem, że jeszcze przez długi czas nie będę w stanie tego zrobić.

Znalazłam odskocznię, tylko już sama nie wiem, czy postępuję słusznie.

Życie układa mi się na nowo, pozostawiając pustkę po czymś, co przez chwilę było dla mnie właśnie całym tym życiem.

Kocham Cię, ale wcale tego nie chcę.