Najgorszy jest moment, w którym zdaję sobie sprawę z tego, że to już koniec, kiedy siadam skulona na podłodzę z głową opartą drzwi i jedyne o czym marzę to papieros. Kiedy słowa cisną się do ust, ale tłumi je szloch. Wtedy mówić potrafi jedynie serce. Ono jako jedyne krzyczy z bólu jakie zadaje mu każde wspomnienie. Tak, to wspomniennia ranią, to z nimi najtrudniej się rozstać, bo to one przypominają o tym, co tak niedawno było rzeczywistością. A teraz? Teraz rzeczywistości nie ma. Jestem tylko ja, ciemny pokój, i te słowa, które zabiły we mnie resztki szczęścia.
Tak, słowa też bolą, chyba nawet bardziej niż wspomnienia. Ale najbardziej boli miłość, która ciągle kotli się w moim sercu, ta porzucona, nieodwzajemniona. To z nią najtrudniej się pożegnać, bo to ona jest początkiem wszystkiego co wydaje się być wspaniałym snem, który miał trwać wiecznie. Jednak po każdej nocy przychodzi dzień i odbiera wszystko co było piękne. Muszę wstać, podnieść się, ale nie mam siły. Wszystko wydaje się zbrakowane... pozbawione jakiegokolwiek sensu. 

Wszystko we mnie powoli rozpada się na drobne cząstki, chociaż mam wrażenie, że już dawno się wykruszyło. Nostalgia, osłupienie, bezradność to jedyne elementy, które jeszcze trzymają się razem napędzane przez każdą łzę, która powoli spływa po mojej twarzy.

Już nie wiem co gorsze, słone łzy, gorzki smak wódki, czy dym papierosa w gardle. 

Chyba te słowa, które raz po raz uderzają we mnie z coraz większą siłą:

-To już koniec.