32. who save me?

Czuje się jakby ktoś wszedł z butami w moje życie i zdeptał cały mój światopoglad, prawdy, które były dla mnie wszystkim  co pozwalało mi trzeźwo,realnie patrzeć na świat. Jestem jak bohater traficzny antycznego dramatu, czegokolwiek  bym nie zrobiła i tak czeka mnie klęska. To mnie przeraża. Nie robiąc nic skazuje się na cierpienie, podejmując jeden z wyborów będę cierpieć ale w mniejszym stopniu, za to ranie innych. Chciałabym wzbić się poza tą szarą masę, zwykłą rzeczywistość, zwykłych ludzi ale ciągle nie wiem jak; nie mam chyba tego czegoś co mają ludzie stojący wyżej. Często za to powraca postawa nihilisty, dodatkowo osabiająca moją wiarę w siebie i w dalsze życie. Często wydaje się że potrzebna jest tylko sekunda żeby coś zmienić, jednak są procesy które trwają latami, zmieniają nas dając nam drugą twarz, która pomaga ukryć się nam przed innymi. Jednak demony mieszkające gdzies w głębi nas karmią się tą samotnością, strachem a nawet tym co jest w nas dobre po to by pozbawić nas człowieczeństwa. Czuje że jestem słaba. Nie potrafię już stanąć obok, być obiektywną, chodno spoglądać na wszystko. To prędzej czy później zgniecie mnie i nie będę miała drogi ucieczki. Umrę. Nie chce tego, dlatego wciąż walcze. Nigdy się nie poddaje. Poddać się to tak jakby zrezygnować z własnych marzeń.

We wszystkich zdaniach w moim życiu głos ma interpunkcja
To moja dobra, nieodłączna znajoma - autodestrukcja
Mój wróg number one. Próg w każdej z bram
Zjawia się bardzo często tu, kiedy zostaję sam
Jej nie obchodzi czy mam słuszną ideę
Gdy siada obok, widzę świat przez brudną moskitierę