Żyj i daj żyć 

Pamiętam ten dzień jakby to było wczoraj. To był piękny dzień, pełen uśmiechu i radości, choć zbyt przyjemnie się nie zakończył.
Minęło już trochę czasu, nieubłagalnie szybko. Niesamowitym jest jak w tak krótkim odstępie czasu znajomość potrafi rozkwitnąć. Do takiego stopnia. Do tak cudownej znajomości. Co prawda nie tylko pełnej uśmiechów i beztroski, ale i łez, małych kłótni, czy przykrych zdarzeń, po których ponownie na naszych twarzach pojawiał się szczery i dający motywację uśmiech. Niesamowitym jest też to, jak takie znajomości podatne są na rozpad. Jak szybko wszystko potrafi się zmienić i jak bardzo po tak krótkim czasie przebywania ze sobą ludzie mogą cierpieć. Będę za tym tęsknić, naprawdę. W sumie już tęsknię. Powstrzymuję się od łez, ale jest ciężko. 

Jak to będzie wyglądać?
Jak to sobie wyobrażamy? 
Jak to naprawić?

Co zrobić? 
Co czuję?

Czego tak naprawdę chcę?

Tyle pytań, na które nie potrafię sobie odpowiedzieć. Gdy je słyszę potrafię powiedzieć tylko ''nie wiem''. Tak bardzo chciałabym dać z siebie wszystko, uszczęślwić osoby, na których mi zależy, ale wielu rzeczy nie da się ze sobą pogodzić. Trzeba wybrać. Nie chcę. Tyle bólu jest w tym wszystkim, tyle łez, tyle cierpienia. Wiem, że jest ono nieodłączną częścią życia człowieka, ale czemu musi być aż tak ciężko? 

 Tyle zaniedbałam... Szkołę, rodzinę, Boga i najbliższych. Staram się być jak najlepsza, ale nie radzę sobię z samą sobą, po prostu nie radzę i choć staram się i tak nic nie wychodzi. Chciałabym żebyście wiedzieli kochani, że się staram, wiem, że słabo to widać.  
Przepraszam.

Już zawsze będzie to NASZA piosenka, wiesz? 
I'm yours ;)
https://www.youtube.com/watch?v=EkHTsc9PU2A