A życie toczy się dalej bez wyblakłych książek, które raz na zawsze zostały zamknięte. Strach paraliżujący wszystkie mięśnie, o których istnieniu właśnie się dowiaduję.
Mogę teraz płakać, ale po co, skoro łzy zamarzną i tak nikt nigdy nie słyszy płaczu.
Mogę teraz wybrać inną drogę niż zawsze, ale po co, skoro wszystkie są ślepymi uliczkami.
Mogę teraz milczeć jak nigdy, ale po co, mojego milczenia i tak nikt nie słyszy.
3 razy nie. Odpadam. 
A wszyscy wydają sie tak źli, jak z mojego snu. Śnię i boli, nie śnię - nie przestaje. 
Niech ktoś wykrzyczy i spoliczkuje mnie "zostań tu".