#4

- Trochę mi wstyd, że nic nie wiem o tym żużlu.

- Przecież nie masz się czego wstydzić. A jak się chcesz czegoś dowiedzieć, to u źródła najlepiej.

- No masz rację. To do wieczora?

- Powiem im jak tylko zejdą na kolację.

O godzinie 19.00 skończyłam swoją zmianę i byłam wolna. Paweł kończył za godzinę, więc pojechałam do domu przebrać się i powiedzieć Dawidowi, że wrócę później. Następnie pojechałam do umówionej kawiarni i kupiłam sobie ciastko. Niedługo później dołączyli do mnie Maciek, Kacper i Paweł.

- Cześć! - przywitali się chłopaki.

- To jest Anka - Paweł zwrócił się do Kacpra - Anka, poznaj GinGera.

- Miło mi - uśmiechnęłam się.

- No dobra. To co robimy? Będziemy to tak siedzieć, czy gdzieś idziemy?

- Proponuję kręgielnię. Czynne całodobowo powiedział Maciek.

- Okej, no to w drogę.

Droga zajęła nam 10  minut. W czym czasie dużo gadaliśmy i przyzwyczajaliśmy do siebie. Chłopaki są całkiem spoko. Widać, że łatwo nawiązują kontakty. W tej branży chyba to potrzebne.

Dotarliśmy do celu i od razu zabraliśmy się za dobór butów i opracowywanie strategii. Postanowiliśmy się podzielić na dwie drużyny. Ja z Pawłem, Maciek z Kacprem. Już dawno nie byłam na kręglach. Kiedyś, z mamą i tatą jeździliśmy co tydzień i robiliśmy zawody. Najlepszy dostawał nagrodę. Chciałabym się cofnąć do tych czasów. Na te wspomnienia humor zmienił mi się błyskawicznie. Chłopaki to chyba zauważyli.

- Co jest? Jak chcesz zmienić partnera, to spoko.

- Nie, nie o to chodzi. Nieważne, możemy zaczynać?

- Nie, dopóki nie powiesz o co chodzi - powiedział stanowczo Maciek.

- Nie dacie mi spokoju, prawda? - westchnęłam.

- Znamy się parę godzin, a ty już wszystko o nas wiesz.

- No dobra. Chodzi o to, że zawsze z rodzicami jeździłam na kręgle. No i teraz wszystkie wspomnienia wróciły.

- Coś nie tak z twoimi rodzicami? - zapytał Kacper.

- Mama nie żyje, a tata wyjechał do Stanów ze swoją partnerką i nas zostawił. Mnie i Dawida.

- Przykro mi..

- Mnie też. Ale nieważne, nie chcę o tym gadać. Wracamy do gry? - uśmiechnęłam się.

- Jasne. Zaczynacie!

Bawiliśmy się świetnie. Tego mi było trzeba. Oderwać się od codziennych problemów, pobyć trochę ze znajomymi. Przypomnieć sobie jak to jest rywalizować i cieszyć się z każdej wygranej.

Ostatecznie, po zaciętej walce padł remis. Pogratulowaliśmy sobie i poszliśmy na rynek. Tam usiedliśmy na murku i rozmawialiśmy. Zupełnie zapomniałam po co wyszłam na to spotkanie. Przypomniał o tym mój kuzyn.

- Anka, chyba chciałaś o coś zapytać.

- A, tak, chciałam. Tylko się ze mnie nie śmiejcie - uśmiechnęłam się.

- No dajesz.

- Bo słyszałam, że jeździcie na żużlu. Paweł mi troche o tym opowiadał i chciałabym się dowiedzieć czegoś więcej.

- A byłaś kiedyś na zawodach? - zapytał GinGer.

- Nie byłam. Dlatego pytam. Jakbym była to coś bym kumała z tego - zaśmiałam się.

- Debil ze mnie - zrobił facepalma.

- Dobra, dobra. Opowiadaj!

- Ale to się tak nie da! Musisz pójść na mecz.

- Mecze się odbywają w niedziele, tak?

- Z reguły. Przyjdziesz na następny?

- Chciałabym, ale brak funduszy.

- Daj spokój, bilet ci załatwimy. W takim razie widzimy się w niedzielę? - uśmiechnął się Maciek.

- Skoro tak, to w porządku. A teraz wracam, bo brat będzie się martwił.

- My też już spadamy. Podwieziemy cię.

- Dzięki, ale nie trzeba. Pojadę autobusem - chciałam się wymigać, bo było mi wstyd za to, gdzie mieszkam. Oni są sławni i mieszkają w luksusach, a ja w biednej chatce.

- Nie ma mowy, nie będziesz się po nocach włóczyła. Jeszcze ci się cos stanie!

- Umiem sobie poradzić - uśmiechnęłam się na samą myśl o tym, ze kiedyś brałam lekcje judo - Do zobaczenia jutro w hotelu!

___
Dobra, jutro będzie ciekawsze, obiecuję :D