- Masz zadanie z matmy ? 

- A mam. 

- Dasz ? 

- Może ... - powiedział, przygryzając wargę. 

- Dzięki. - ze śmiechem, wyciągnęłam zeszyt z Jego ręki. W pięć minut odpisałam te kilka ćwiczeń, usiadłam, oglądając zeszyt. Podczas gdy studiowałam Jego pochyłe pismo, szatnia pustoszała. Zostaliśmy tylko my. Zadzwonił dzwonek, podniosłam się, biorąc torbę na ramię. Stanął w wejściu do szatni, zagradzając mi drogę. 

- Przepisałaś ? 

- Mhm. 

- To teraz wypadałoby podziękować. - powiedział, figlarnie się uśmiechając. 

- Dziękuje. - powiedziałam, patrząc Mu w oczy. 

- Eee, ładniej. - nalegał. 

- Baaardzo ładnie dziękuje. - odpowiedziałam, starając się opanować szalejące w brzuchu motyle. 

- Nie starasz się, koleżanko. - stwierdził. Było pięć minut po dzwonku. 

- Czekam. - ponaglił. Pod wpływem impulsu wspięłam się na palce i na ułamek sekundy złączyłam nasze wargi. 

- Może być ? - szepnęłam i nie dając Mu czasu na ochłonięcie, przecisnęłam się obok i z łomoczącym sercem pobiegłam na lekcję.