Kolejny dzień za mną. Wczoraj leżałam z Dominikiem przez dwie godziny, bez słów, słyszeliśmy tylko bicie naszych serc. Chciałabym zatrzymać tą chwilę na wieki, a dziś? Dziś wszystko wróciło do codzienności. Byłam na meczu dopingować dziewczynom, potem dwa sprawdziany, które i tak zawaliłam. A następnie rekolekcje. Rozpłakałam się w kościele. Zaczęłam myśleć o ojcu, o tym, żeby w końcu się nawrócił. Płakałam całą drogę do internatu, a ludzie patrzyli na mnie, jak na idiotkę. I dobrze, w końcu nią jestem. Jestem naiwną idiotką, która łudzi się, że będzie lepiej, choć z dnia na dzień jest coraz gorzej. Znowu się zgubiłam i szukam Twojej dłoni. Pomożesz mi? Czy może rzucisz w otchłań, na pożarcie bezsensownosci, bezsilności i braku nadziei?