Umieram

za winy moje i niewinność moją

za brak, który czuję każdą cząstkę ciała i każdą cząstkę duszy,

za brak rozdzierający mnie na strzępy jak gazetę zapisaną

hałaśliwymi nic nie mówiącymi słowami

za możliwość przemienienia

za nieszczęście ludzi i moje własne, które dźwigam na sobie

i w sobie

bo to wszystko wygląda, że snem jest tylko, koszmarem

bo to wszystko wygląda, że nieprawdą jest

bo to wszystko wygląda, że absurdem jest

bo wszystko tu niszczeje, gnije i nie masz tu nic trwałego

poza tęsknotą za trwałością

bo już nie jestem z tego świata i może nigdy z niego nie byłam

bo wygląda, że nie ma tu dla mnie żadnego ratunku

bo już nie potrafię kochać ziemską miłością

bo noli me tangere

bo jestem bardzo zmęczona, nieopisanie wycieńczona

bo już wycierpiałam

bo już zostałam, choć to się działo w obłędzie, najdosłowniej

i najcieleśniej ukrzyżowana i jakże bardzo

i realnie mnie to bolało

bo chciałam zbawić od wszelkiego złego ludzi wszystkich

i świat cały i jeżeli się tak nie stało, to winy mojej w tym

nie umiem znaleźć

bo wygląda, że już nic tu po mnie

bo nie czuję się oszukana, co by mi pozwoliło raczej trwać

niż umierać; trwać i szukać winnego, może w sobie;

ale nie czuję się oszukana

bo nawet obłęd nie został mi zaoszczędzony

bo wszystko mnie boli straszliwie

bo duszę się w tej klatce