ZA WENECKIM LUSTREM....

Otworzyła oczy i spojrzała przez okno. na dworze szalała taka sama wichura jak w jej sercu. Patrzyła z niedowierzaniem jak cały świat przypomina ja sama. Próbowała sobie przypomniec co działo sie zeszłej nocy.

-Wiesz wszystko sie zmienia. Świat się zmienia, my się zmieniamy.

-Nie rozumiem. Do czego zmierzasz?

-I moje uczucia do Ciebie tez sie zmieniły. Już Cię nie kocham, przykro mnie gwiazdko.

Siedział przy niej trzymając ją za rękę i mówił to z takim spokojem jakby rozmawiał o pogodzie. Zero emocji w wypowiadanych przez niego słowach.

-Czy Ty sobie ze mnie żartujesz? To nie jest zabawne, naprawde.

Patrzyła na niego a w jego oczach nie było już kompletnie nic, przecież jeszcze wczoraj dostrzegała w nich tyle uczucia. A może jednak tam tego od dawna nie było? Może chciała wierzyć, że coś w nich dostrzega.

-Przykro mi.

Ucałował ja w policzek i odszedł. Jej oczy zalały łzy. Patrzyła przed siebie i pozwalała mu tak spojojnie odejść, tak po prostu. Kim był ten człowiek? Sama już nie wiedziała kim on dla niej był, czyczłowiekiem za którego oddała by jeszcze wczoraj życie czy łotrem, który wywrócił jej świat do góry nogami. Potrafiła wykrztusić z siebie cicho tylko dwa słowa:

-Nie odchodź.

                                                              CDN....