kap

odkąd otwarłem

swe ślepia

fotoszopowałem.

mam zaległości,

wiele konturów czekających na kolor.

no i zajrzałem po raz wtóry do

Kapitana.

szczerze już nieźle zezłoszczony

ciągłym odkładaniem

i skrobaniem po kawałku.

męka pańska,

małe narzędzie, ściemnij,

rozjaśnij,

źle,

przemaluj,

a efekt i tak był

druzgocąco niezadowalający.

wkurwiłem się

i 1/3 pozostałą obrazka

odjebałem w poł godziny.

tusz ledwie kilka miesięcy ma,

a już mi się zajebiście chujowo na to patrzy.

skończyłem to

i przeszedłem dalej,

nawet nie pierdłem na stopa.

jedziemy suko!

w tym całym zamieszaniu

związanym z zastojem

chyba najlepsza

część

jest zatytuowana na literę

eM.

znowu wrócę do tego

co Kaś

stwierdził,

osłabłem bo nie mam komu.

przez ponad dwa lata jakoś mi to nie przeszkadzało

bo szponami pamięć

mi Niśka kleszczyła.

cały czas żywiłem się myślą

że trzeba to godnie zakończyć,

ładnie przeprosić, uśmichnąć się

i powiedzieć

-pa-.

nie,

to chyba nawet trzy lata,

dobra

nie istotne,

długo wszak.

było tak,

że za każdym razem

nawet najmniejsza myśl krążąca

wokoło Moniki

pozwalał mi się świetnie bawić z kartką.

cały czas,

non stop.

nawet niezauwarzyłem kiedy

te impulsy do mózgu

przestały stanowić karmę

dla wytwórstwa.

niespotrzegłem się nawet

że w całym dniu najliczniejszych przemyśleń

ona znikła,

a od kilku miesięcy pojawia się tylko jako

westchnienie łączone z uśmiechem.

czasami.

kto inny ją wyparł,

niechcąc zajął jej miejsce.

co to oznacza?

jestem

uwolniony jej, ale trzymany innymi łapkami.

wreszcie uwolniony.

nie odbyło się to tak jak chciałem,

polubownie, miło,

zrobiła to za mnie pamięć.

mimo wszystko

to jest kolejny sukces

z podwalinami ogromnej porażki.

ciau ciau eN

:D

HA!

ALE KWAS!