00. Witajcie

Wszyscy kłamią. I nagle się okazuje, że wszyscy kłamią! Że najbliższe ci osoby, to jebani kłamcy. Że nie wiesz już jaka jest prawda! Nie wiesz już co jest kłamstwem, a co prawdą. Komu ufać, a komu nie! Kogo kochać, a komu nie...

Nazywam się Paulina. Mam 15 lat. Na wstępie zaznaczam, że umieszczane zdjęcia nie będą moje tylko znalezione w internecie, uważam się za brzydką osobę i nie wierze zbytnio w siebie, mam problem z dowartościowaniem,  a w moim życiu są sami kłamcy. Od jakiegoś czasu wszystko się skomplikowało. Wrócił. Było dobrze, było zajebiście. Myślałam, że coś z tego będzie. Ale nie! Ona mi go zabrała! Zabrała! Okłamała! I teraz nie wiem komu mogę ufać. A komu nie. To jest koniec. Nie radze sobie z życie, coś tak czuje. Jestem wrakiem. dziś pierwszy raz od baaaaardzo dawna zrobiłam coś sama. Wprawdzie to tylko mały spacerek, ale... zakończony miłą niespodzianką. Te kilka dni były straszne, potworne. Zniknął. A ja zostałam sama z problemami i mętlikiem.

Widziałam dzisiaj N. szkoda, że nie mam na tyle odwagi żeby coś zrobić. W sumie nie mam szans. On to nie moja liga. Przeszłam jak zawsze obok, patrząc tylko przez chwile jak gra w siatkę. Jestem anty sportowa. To nie tak, że nie lubię ćwiczyć. Bo uwielbiam! Ale jakikolwiek sport w moim wykonaniu kończy się porażką i wizytą u lekarza. Dzisiaj, chyba musiałam wyglądać naprawdę strasznie, bo na mnie spojrzał. Ale to nie było tak dziwne jak to co stało się potem. Gdyby mi ktoś to kiedyś opowiedział, nie uwierzyłabym. Poszłam sobie kiedy już znudziło mi się patrzenie jak grają, a on wybiegł za mną i przyniósł mi bluzę która zaczepiła mi się i spadła. Nawet nie zauważyłam kiedy. Podziękowałam mu, wymieniliśmy uśmiechy. Ja poszłam przed siebie, a on wrócił grać. Do tej pory czuje jak bije mi serce.