02. Mimo wszystko

No, no cóż. Nie za wiele się zmieniło, a nawet jak to na gorsze. Nie wiem co teraz będzie, średnio wyobrażam sobie teraz swoje życie. P. pojechał na obóz i nudno mi bez niego może nawet trochę tęsknie, bardzo mi pomógł przez te kilka dni... Na szczęście mam Ann. Myślałam, że po rozmowie z nią będzie mi łatwiej, a jest w ręcz przeciwnie. Może i jeszcze pogodziłabym si.e z tym wszystkim i do miłej zgody, ale nie! Nie mogę tego jest po prostu za dużo. Nie radze sobie, chociaż wiem, że mam przy sobie ludzi, mam rodzinę, mam P., mam Ann... ale to nie to samo, nie zapomnę od tak... Ciężko mi.

Dzisiaj, stało się coś nie powiem, że nie miłego. Znowu poszłam się przejść i znowu nogi poniosły mnie na boisko. Znowu trafiłam na trening. Znowu N. tak był. On patrzył na mnie ja na niego... Nie za bardzo wiedziałam co zrobić, na szczęście może nieszczęście. Piłka poleciała w moją stronę i z impetem dostałam w głowę. Przewróciłam się. Zrobiłam z siebie... uggh, jak można upaść od takiego uderzenia, no ale dobra... w głowie mi się kręciło. Mają siłę w łapach trzeba im to przyznać. N. podbiegł do mnie, a mi pociekła krew z nosa na jego koszulkę. Eh, mam taką niemiłą przypadłość, że dość często leci mi krew z nosa, ba, byłam z tym u jednego lekarza, drugiego, trzeciego. Ale każdy załamywał ręce i mówił, że tak ma być. Chyba go wystraszyłam, bo chciał wzywać karetkę, na szczęście ja przeszkolona w razie takich wypadków i dałam sobie rade. Uparł się, żeby mnie odwieść do domu, nie ukrywam było to cholernie miłe. Wymieniliśmy się numerami. Ale wątpię, że coś z tego będzie. Już ostatnio miło być tak zajebiście i co? Nie robie sobie nadziei... on był po prostu miły.

Ale nadal pomimo tego, że to akcja z przed godziny ja i tak nadal to przeżywam z miską bananowych lodów i kompotem z malin. Ann przepraszam za to, że omal nie ogłuchłaś przeze mnie.

Ognisko? Jutro? czemu nie może się troszku rozerwę.