Zielono mi, ah jak przyjemnie.

To nie żaden botoks! To co naturalne najpiękniejsze! ;)

Jakiś czas tu mnie nie było.

Urlop udany, wspaniały, zarwane kilka nocek, cudowne towarzystwo, przyjaźń, miłość i rodzina.

Stoję dalej w miejscu i przeraża mnie fakt że nie mam pomysłu na siebie. Znaczy inaczej mam, ale ciężko z ich realizacja. Blokują mnie jedynie słowa innych osób no ale przecież to moje życie.

Szczecin jednak jest co raz bliżej i chyba tam zostanę na dłużej :) W końcu będę tam na coś potrzebna!

Tutaj nie mogę dłużej zostać, bo depresja mnie wpierdzieli do końca. Brak uśmiechu. Mimo, że rodzina tutaj. Jednak stwierdzam, że człowiek nie może mieć w życiu tego co by chciał. Nie docenialam wcześniej tego co miałam, dlatego teraz mam jeszcze mniej;]

Dostałam niezłego kopa. Ostatnie 4 miesiące naprawdę były ciężkie. Płacz, tęsknota, brak zrozumienia i niepewność.

Musiałam podjąć kilka bolesnych decyzji. Zamknąć rozdział życia którym żyłam.

Co jednak zostało? A właśnie. Zostało to, że jestem strasznie sentymentalnym człowiekiem. Próbuję z tym walczyć. Bezskutecznie.

Nowy rok, nowa ja. Ile razy to słyszałam. Nie łudze sie. Co będzie to będzie. Mam tyle rzeczy do zmiany, że z nadmiaru tego nie wiem za co się najpierw zabrać. Chciałbym mieć w końcu swój porządek. Porządek w głowie i w sercu. W głowie powoli robi, ale moje serce okropnie z tym walczy.

Jestem chyba ostro popieprzona. Cóż. :)

Zdrowie w dalszym ciągu i jeszcze bardziej mnie dobija. A może właśnie brak zdrowia. To chyba teraz wychodzą te wszystkie lata nerwów. Włosy ścięte, kolor jak zawsze ;) 1 kilo więcej ;) I dalej mam mistrza aktorstwa! :D idealnie umiem ukrywać ból. To chyba w końcu pęknie.

Lubie co raz częściej zamknąć się w domu i nic. Boże. Nie może być tak dalej. Przecież to nie ja, nie ta prawdziwa wariatka.

Chce żyć, ale dalej się duszę. Prawdę mówiąc ma na to wpływ wiele czynników. A najbardziej miejsce gdzie teraz żyje. Widzę pogoń za kasa czego nigdy nie lubiłam :O

Dlatego jednak ten Szczecin i oferta tej firmy która chce ze mną współpracować wydaje mi się naprawdę obiecująca.

Co zauważyłam dobrego?

Że naprawdę potrafię opanować język, uczę się przepraszać i przyznawać co winy. Uczę się pokazywać małymi rzeczami,ze mi zależy. Uczę się na nowo kochać. Uczę się miłości. I tego jak wiele można stracić patrząc tylko na swój własny zad.

Chce być lepszym człowiekiem i chyba na tym skupie się w najbliższym czasie. Bo co lepszego od dobrego człowieka?

Tego wam wszystkim życzę :)