Szukam śmierci..

Czy Bóg istnieje? Może tak! A może nie!

Od dawna już szukam jej, Nie wiem nic! Nic nie czuje.

Szukam wszędzie mojej pani! Królowej ciemności, Pani Ciszy i spokoju.

Śmierć o tak szukam jej kojących ramion.

Ona jest taka cudowna! Taka zimna kojąca.... 

Tak bardzo jej szukałem, że się zagubiłem,

W oceanie myśli.. Próbując się wydostać!! 

Odchodziłem i wracałem wiele razy.. W końcu zabrakło mi sposobów a ciało moje było w samych bliznach.....

Wszystko dzieję się po za mną .... 

Czasem już nawet nie wiem czy jest dzień czy noc. Chce się stąd wyrwać...

Patrze na codzienność jakby przez szybę jakbym wcale nie brał udziału w tym co się dzieję.

Nie istnieje dla nikogo, nikt mnie nie potrzebuje. Jestem NIKIM ... 

Nic się nie zmieniło.

Ciało jest bolesne,

jeść musi i oddychać powietrzem i spać,

ma cienką skórę, a tuż pod nią krew,

ma spory zasób zębów i paznokci,

kości jego łamliwe, stawy rozciągliwe.

W torturach jest to wszystko brane pod uwagę.

Nic się nie zmieniło.

Ciało drży, jak drżało

przed założeniem Rzymu i po założeniu.

w dwudziestym wieku przed i po Chrystusie,

tortury są, jak były, zmalała tylko ziemia

i cokolwiek się dzieje, to tak jak za ścianą.

Nic się nie zmieniło.

Przybyło tylko ludzi,

obok starych przewinień zjawiły się nowe,

rzeczywiste, wmówione, chwilowe i żadne,

ale krzyk, jakim ciało za nie odpowiada,

był, jest i będzie krzykiem niewinności,

podług odwiecznej skali i rejestru.

Nic się nie zmieniło.

Chyba tylko maniery, ceremonie, tańce.

Ruch rąk osłaniających głowę

pozostał jednak ten sam.

Ciało się wije, szarpie i wyrywa,

ścięte z nóg pada, podkurcza kolana,

sinieje, puchnie, ślini się i broczy.

Nic się nie zmieniło.

Poza biegiem rzek,

linią lasów, wybrzeży, pustyń i lodowców.

Wśród tych pejzaży duszyczka się snuje,

znika, powraca, zbliża się, oddala,

sama dla siebie obca, nieuchwytna,

raz pewna, raz niepewna swojego istnienia,

podczas gdy ciało jest i jest i jest

i nie ma się gdzie podziać.