Bez obaw!

Bez obaw, moi mili!

Choć na photoblogu dość skąpo we wpisach i nie bardzo się udzielam, mimo że przecież miałam wrócić do pisania, to naprawdę, naprawdę nie jest źle.

W zasadzie odtwarzam tę samą ścieżkę, która zawiodła mnie na rajskie łąki pisarstwa za pierwszym razem. Robię to nieświadomie, jakoś naturalnie to przyszło  i to jest w tym wszystkim naprawdę piękne. Bo jest oczywiste jak oddychanie.

Pisanie wersja offline, długopisem na papierze, tylko tym razem o wiele dłuższe teksty, porządkując burdel w głowie. Marzenia. Pławienie się w tych równoległych światach - tutaj robi się ciężej, ale mi się nie spieszy. Potem będzie powrót tutaj, a na końcu namiętny związek z MS Wordem.

Jak oddychanie.

Przypominam najważniejszą regułę tego bloga.

Nie wszystko, co tutaj piszę, jest prawdą.

 ________________________________________________________

Kurczę. Jednak nie mogę.