Rzepakowe pole.

Dziś na spacerze, słuchając chrzęstu piachu pod butami zrozumiałam, że muszę w coś wierzyć.

Ostatnio niestety NIESTETY wierzę w ludzi, bo spotykam samych miłych i sympatycznych (niech to się nie kończy, spasiba, dobranoc).

Ale teraz mam inny punkt wiary.

Kiedy na ustnym polskim przyszpanowałam z tym Ojcem chrzestnym, pani numer 1 skwitowała mniej więcej tak:

Teraz przydałoby się, aby wydarzyło się coś, co nakierunkuje cię dalej.

Więc wyglądałam znaku.

Kiedy ludzie pytają mnie, co chcę robić w życiu, mam przygotowane dwie odpowiedzi: dla tych, którzy nijak mnie nie interesują (No cóż, studia, potem pewnie praca) oraz takich, którzy wzbudzili we mnie sympatię (pisać książki i grać w piłkę ręczną).

Ta druga jest prawdziwym pragnieniem.

Więc kiedy teraz siedzę w pokoju, a serce uspokaja rytm, te dwie sprawy się łączą.

Bo, widzicie, w zeszłym roku zajęłam 3 miejsce w konkursie literackim. W tym roku zajęłam 1.

Widać, że się rozwijam. Widać, że ludzie nawet chcą mnie czytać.

Może...

O Boże. Niech to będzie znak.

Obiecuję, że będę sumiennie przykładać się do rozwijania talentu. Tylko niech to będzie znak.

Pażałsta.

__________________________________________________________________________

Aha  

I pozdrawiam pana Helikoptera, dzięki któremu wygrałam zakład.

Miłe uczucie.