Wika.

Éric-Emmanuel Schmitt

- A więc jestem wolny?
- Oczywiście, skoro nie jesteś już nic wart.

Mogę szanować tych, których nie lubię, lub tych, którzy są mi obojętni. Ale kochać? [...] Miłość to trudna rzecz, nie można jej wywołać ani kontrolować, ani też zmusić, aby trwała.

Nieważne, czy świat mi się podoba, czy nie, przyjmuję go takim, jaki jest, i zakasuję rękawy. Nie sądzę, żeby można było zmieniać ludzi, ani tym bardziej że powinno się to robić.

Człowiek jest tak cudownie skonstruowany, że zawsze zrzuca winę na innych. Albo przynajmniej wynajduje sobie okoliczności łagodzące.

Człowiek pije, żeby utopić jakąś myśl, a ta przeradza się w obsesję. Podejrzenie, które chciało się odsunąć, pod wpływem alkoholu staje się żywsze, silniejsze, zajmuje coraz więcej miejsca.

Im później będziesz dorosły, tym lepiej dla ciebie.

Miłość cię demoralizuje [...], mógłbyś w jej imieniu dokonywać wielkich czynów, a kończy się tylko na podłych.

Czasami łatwiej znieść czyjąś śmierć niż czyjeś kłamstwa.

Piękno [...] jest wszędzie. Gdziekolwiek zwrócisz oczy.