Nie będziesz jak model katalogowy

nie uczeszesz włosów wedle nowej mody

igła tnie Twoje ręcę,

piersi szum rości Twoje serce

i gonie za czymś za wszelką cenę a kiedy to dostanę przestaje to być fenomenem

Budzik czasem zmienia bieg poranku. Stwierdza, że wieczór zbyt mocno się rozciągnął i potrzeba mi więcej snu. W efekcie wszystko na szybko- kawa, papieros. Wzrokiem sięgając za okno- widzę znów to samo, szare miasto, żyjące tak samo szybko jak ja. Wciąż ta sama kawa stawiająca mnie na nogi, zimny prysznic otwierający zlepione, odmawiające posłuszeństwa oczy. To dobrze- być w biegu- brak możliwości zatrzymania się, spojrzenia na to wszystko `obok`. Czasami jakimś cudem orgaznim wybudza się ze snu za wczesnie, mózg przyśpiesza, a świat zwalnia. Momenty, których szczerzę nie znoszę. Wtedy można sobie uświadomość, jak moja rzeczywistość diamentralnie się zmieniła, chociaż pozornie przecież jest tak samo. Królik wciąż walczy nocą z poidełkiem, latarnie roświetlają ciemny pokój noca, a moje pazkoncie ciągle biją czerwienią. Mimo wszystko szukając odpowiedniej drogi coś się zmieniło. Ludzie, barwy, głosy- to uległo zmianie. Myśli obrały całkiem inny kierunek, bardzo spontanicznie sterują wszystkim. Czy to odpowiednia droga? Coś, co kiedyś wydawało się ważne zeszło na drugi plan, bądź jeszcze dalej. Idały życiowe mieszają się zupełnie. Czy moje ukochane miasto było wtedy pięniejsze? Jak pozbyć się nieustannej chęci ucieczki od wszystkiego? Chyba lubię ten wewnętrzny masochizm. Nie, nienawidzę. Boję się, że nie sprostam sama sobie. Może to właśnie dopiero teraz odkrywam siebie i dlatego to tak mocno szokuje. Znowu to zrobiłam, znowu jakaś część mnie umarła. Można iść cały czas złą droga widząc o tym i nic z tym nie robić? Czy umiesz mi pomóc, czy pójdziesz ze mna tą samą złą ścieżką?

Ból pozwala zapomnieć o syfie,

w którym spędzasz całe swoje życie.

Zawsz młody-forever young,

tatuaże i szwy-Twój rozpoznawczy znak